ارزش سنگ نگاره 12 هزار ساله قره داغ فراتر از معدن سونگون
استادعلیرضا نصیرزاده بکرآباد
سونگون معدن طلا یا معدن بلای فرهنگ و طبیعت مان!
ورزقان دهانش را باز کرده بسوی سونگون....سونگونی که خاک و جان خودش است اما با تمام شرمندگی ازآن گدایی نان ، جاده و آسفالت می کند!
ورزقان دهانش را باز کرده بسوی سونگون....سونگونی که خاک و جان خودش است اما با تمام شرمندگی ازآن گدایی نان ، جاده و آسفالت می کند!
حتی کار بدانجا رسیده که ورزقان نامش را- هویت اش را هم از سونگون می گیرد:
به شهر طلای سرخ ایران خوش آمدید!
خیلی مهندس ها که از فرهنگ،تاریخ،ادبیات و هویت بی خبرند، این نام بی ربط را طوطی وار تکرار می کنند و اسم وبلاگها و اسم مقالاتشان را به این نام مزین می کنند....
من می دانم و می بینم که در پس آن خاک مسی و طلایی،تاریخ،فرهنگ، جنگل،محیط زیست وقهرمانان ما مدفون می شوند.
بجای شهر ستارخان،سردارملی، شهر علامه جعفری فیلسوف شرق،شهر امیر ارشدحاج علیلو،شهر کلنل محمدتقی خان پسیان و سرزمین ساز، سرزمین طلای سرخ – سرزمین فلان سنگ که بعد از چندین سال بهره برداری و اتمام آن طلاها این نام بی ربط به هویت تاریخی،فرهنگی و ملی هم به تاریخ خواهد پیوست.
بجای درک درست و علمی از فرهنگ،تاریخ،هویت یک منطقه از سوی مدیران غیر متخصص ،نمایندگان و شوراها و شهرداران کم سواد و یا فنی و مهندسی خوانده...ورزقان روزی پر از مجسمه های غاز و باز می شود و اسم اش هم می شود سرزمین طلای سرخ و سفید و آبی!
جالب اینکه در عدم درک صحیح ارزش فرهنگی فسیلهای 4و 7 میلیون ساله ،فسیلها تا ابد راهی تهران و مراغه می شوند!
و در عدم توجه و درک صحیح از ارزش فرهنگی،تاریخی و ملی سنگ نوشته های 12 هزار ساله سونگون، جا و مکانش جز منطقه ورود ممنوع معدن سونگون می شود! سنگ نوشته ای که ارزش تاریخی و فرهنگی اش از معدن سونگون فراتر است.
جان یک منطقه و مردم،فرهنگ و هویت و تاریخ و حتی اسم و رسمش است . متأسفانه ورزقان بجای آثار تاریخی،سنگ نوشته های 3 و 12 هزار ساله،بجای ستارخان،کلنل محمدتقی خان،امیرارشد،سردار آقبلاغی،علامه جعفری....اسم اش را از یک معدن که بعد از چند سال تمام می شود، گدایی می کند که بایست بر این گدایی با چکش تاخت و بایست داشته ها و ثروتهای معنوی-تاریخی-هنری و انسانی ورزقان و قره داغ را بر داشته های مادی اش ترجیح داد نه اسیر زرق و برق سنگها شد و برای محل ورود سنگ نوشته12 هزار ساله سونگون نوشت:
ورود ممنوع!
خیلی مهندس ها که از فرهنگ،تاریخ،ادبیات و هویت بی خبرند، این نام بی ربط را طوطی وار تکرار می کنند و اسم وبلاگها و اسم مقالاتشان را به این نام مزین می کنند....
من می دانم و می بینم که در پس آن خاک مسی و طلایی،تاریخ،فرهنگ، جنگل،محیط زیست وقهرمانان ما مدفون می شوند.
بجای شهر ستارخان،سردارملی، شهر علامه جعفری فیلسوف شرق،شهر امیر ارشدحاج علیلو،شهر کلنل محمدتقی خان پسیان و سرزمین ساز، سرزمین طلای سرخ – سرزمین فلان سنگ که بعد از چندین سال بهره برداری و اتمام آن طلاها این نام بی ربط به هویت تاریخی،فرهنگی و ملی هم به تاریخ خواهد پیوست.
بجای درک درست و علمی از فرهنگ،تاریخ،هویت یک منطقه از سوی مدیران غیر متخصص ،نمایندگان و شوراها و شهرداران کم سواد و یا فنی و مهندسی خوانده...ورزقان روزی پر از مجسمه های غاز و باز می شود و اسم اش هم می شود سرزمین طلای سرخ و سفید و آبی!
جالب اینکه در عدم درک صحیح ارزش فرهنگی فسیلهای 4و 7 میلیون ساله ،فسیلها تا ابد راهی تهران و مراغه می شوند!
و در عدم توجه و درک صحیح از ارزش فرهنگی،تاریخی و ملی سنگ نوشته های 12 هزار ساله سونگون، جا و مکانش جز منطقه ورود ممنوع معدن سونگون می شود! سنگ نوشته ای که ارزش تاریخی و فرهنگی اش از معدن سونگون فراتر است.
جان یک منطقه و مردم،فرهنگ و هویت و تاریخ و حتی اسم و رسمش است . متأسفانه ورزقان بجای آثار تاریخی،سنگ نوشته های 3 و 12 هزار ساله،بجای ستارخان،کلنل محمدتقی خان،امیرارشد،سردار آقبلاغی،علامه جعفری....اسم اش را از یک معدن که بعد از چند سال تمام می شود، گدایی می کند که بایست بر این گدایی با چکش تاخت و بایست داشته ها و ثروتهای معنوی-تاریخی-هنری و انسانی ورزقان و قره داغ را بر داشته های مادی اش ترجیح داد نه اسیر زرق و برق سنگها شد و برای محل ورود سنگ نوشته12 هزار ساله سونگون نوشت:
ورود ممنوع!